Nu is het al onmogelijk om precies te bepalen wanneer de mensheid voor het eerst aan ruimtevluchten dacht, maar deze gekoesterde droom in de twintigste eeuw wist te realiseren. De wetenschappelijke en technologische vooruitgang heeft een niveau bereikt waarop het mogelijk werd om de zwaartekracht van de aarde te overwinnen en een ruimteschip in een baan om de aarde te brengen. De eerste werd opgevolgd door Sovjetwetenschappers en raketwetenschappers. Ze vliegen vanuit speciale gebieden die cosmodromen worden genoemd. Laten we op reis gaan. Nee, niet de ruimte in, maar over de hele aarde, en beschouw de grootste cosmodromen van de planeet.
10
Sea Launch "Odyssey"
We beginnen de beoordeling met de grootste mobiele ruimtehaven, waarvan het startpunt op Christmas Island ligt. Dit is een gezamenlijk programma van de VS, Rusland, Oekraïne en Noorwegen over de implementatie van lanceringen van Zenit-complexen.
Het idee is dat lanceren vanaf de evenaar minimale kosten met zich meebrengt, omdat je hiermee de rotatiesnelheid van de aarde effectief kunt gebruiken om orbitale complexen de ruimte in te brengen. Voor lanceringen is gekozen voor de meest rustige en verste plaats van de zeeroutes in de Stille Oceaan. De offshore-site is voorbereid door Noorse scheepsbouwers, een Oekraïens gemaakte raket met software van de Russian Energy Corporation en de Amerikaanse Boeing.
De eerste lancering vond plaats in 1999. Vandaag hebben 32 ruimtevaartuigen de Sea Launch in de lucht gelaten. Er waren 3 mislukte lanceringen. Nu is het programma gedeeltelijk failliet gegaan, maar een heropleving van lanceringen is gepland.
9
Taiyuan. China
In 1988 lanceerden de Chinezen een nieuwe ruimtehaven, die ze in Shanxi bouwden. Dit is het hoogste van dit complex, gelegen op een hoogte van 1.500 meter boven zeeniveau.
De bouw van het complex heeft 20 jaar geduurd. De ruimtehaven heeft een oppervlakte van 375 km². Op zijn grondgebied zijn er lanceerlocaties, een commandopost en enorme tanks voor het opslaan van brandstof. Het was gepland om zijn potentieel te gebruiken voor het testen van militaire raketten, maar toen werden veel militaire programma's geannuleerd.
De officiële naam is Uchzhai en ze gebruiken het voornamelijk om onbemande luchtvaartuigen van hun eigen ontwerp te lanceren. Nu de Chinese vraag toeneemt, beginnen de Chinese autoriteiten op grote schaal buitenlandse investeringen aan te trekken, waardoor buitenlands onderzoek en meteorologische satellieten in een baan om de aarde komen.
8
Utinoura. Japan
In 1961 begonnen Japanse bouwers met de bouw van hun eigen ruimtehaven voor de uitvoering van nationale ruimteprojecten. In augustus 1962 werd de K150-raket met succes gelanceerd.
In de jaren 70-80 implementeerden de Japanners met succes hun eigen ruimteprogramma's en gebruikten ze Utinoura ook actief om commerciële ruimtevaartuigen te lanceren. Het meest succesvol waren de lanceringen van de L-4S-5 lanceervoertuigen. In 1970 lanceerde deze raketdrager de eerste Japanse kunstmatige satelliet, Osumi.
In totaal zijn er 5 lanceerfaciliteiten voor verschillende soorten lanceervoertuigen in gebruik op het Japanse cosmodrome, gelegen aan de Pacifische kust. De Japanners gebruiken de kracht van hun ruimtecentrum actief om solide raketten te lanceren voor wetenschappelijk onderzoek.
7
Shriharikota. India
Het Satish Dhawan Indian Launch Center dankt zijn naam aan het gelijknamige eiland waarop het zich bevindt. Het werd opgericht in 1970 en wordt gecontroleerd door de federale regering van het land.
Het belangrijkste voordeel is de directe nabijheid van de evenaar. De eerste lancering vond plaats in 1979 en in 2003 vertrok het eerste Indiase interplanetaire station van zijn locatie voor de verkenning van Mars. Onder de belangrijke lanceringen is het vermeldenswaard de lancering van Chandrayan-1, die de eerste stap werd in het Indiase nationale maanverkenningsprogramma.
Nu zijn er twee lanceerlocaties op het Indiase complex, maar het is de bedoeling om uit te breiden en een nieuwe lancering te bouwen om het nieuwe ruimteprogramma te implementeren.
6
Plesetsk. Rusland
De eerste Sovjet- en Russische ruimtehaven, die veel wordt gebruikt door het Ministerie van Defensie, en om onbemand ruimtevaartuig te lanceren. Het werd in 1966 in gebruik genomen, toen de eerste raket werd gelanceerd.
Tegenwoordig is het het grootste lanceercomplex met een totale oppervlakte van 1.762 km². Naast de start van de lancering omvat de infrastructuur meerdere observatie- en onderzoekscentra, een vliegveld, een commandopost en energievoorziening.
Vanaf het begin van de lanceringen tot op de dag van vandaag zijn er meer dan tweeduizend succesvolle lanceringen gedaan vanuit de cosmodrome in de regio Arkhangelsk. In de afgelopen jaren is het op grote schaal gebruikt in het Russische raketverdedigingssysteem.
5
Xichang. China
Na de successen van de USSR en de VS op het gebied van ruimteverkenning, nam de Chinese regering in 1967 haar eigen programma voor bemande lanceringen aan. Het was de bedoeling om in 1973 Chinese kosmonauten in een baan om de aarde te brengen.
Daartoe begonnen ze in de provincie Sichuan met de bouw van een lanceercomplex voor de uitvoering van het nationale programma nr. 174 "Shuguan-1 ruimtevaartuig". Het project is niet gerealiseerd, omdat het vanwege financieringsproblemen is beknot. Veel getalenteerde raketwerpers en Chinese ontwerpers werden onderdrukt.
Pas in 1984 kon de bouw van een nieuwe cosmodrome worden voltooid. Nu zijn er twee lanceercomplexen en 5 systemen die vluchtcontrole bieden en die meteorologische veranderingen volgen.
4
Jiuquan. China
Aan de oevers van de Heihe-rivier in de Chinese provincie Ganshu bevinden zich lanceercomplexen van de Jiuquan Cosmodrome. Het begon in 1958 te werken. Het complex zelf en een nabijgelegen stortplaats beslaan een totale oppervlakte van 2800 km².
De eerste lanceringen zijn uitgevoerd in samenwerking met Sovjet-specialisten. Op de eerste raket die vanuit de Chinese ruimtehaven werd gelanceerd, was er het stigma "Made in the USSR". Vervolgens ontwikkelden Chinese experts hun eigen nationale ruimtevaartprogramma's. Nu zijn twee van de drie lanceercomplexen stilgelegd, omdat een moratorium op de lancering van militaire raketten is afgekondigd.
China gebruikt zijn ruimteplatform actief om buitenlandse investeringen aan te trekken. Sinds 1990 zijn Chinese raketten actief gelanceerd vanuit Tszyujtsuan, waarbij buitenlandse satellieten in banen zijn gelanceerd.
3
Kuru. Frankrijk / Europese Unie
In Frans Guyana, in het noordoosten van Latijns-Amerika, werd een grote ruimtehaven gebouwd die bij de Franse autoriteiten was gevestigd. Het Gwana Space Center, zoals de officiële naam is, strekt zich uit langs de Atlantische kust tussen steden gedurende 60 km en het centrum is 20 km breed. Dichtbij het stadje Kourou.
De bouw begon in 1964 en in 1968 werd de eerste succesvolle lancering gedaan vanaf het lanceerplatform. Zeven jaar na de eerste lancering deed de Franse regering een beroep op de Europese machten om gezamenlijk gebruik te maken van de ruimtehaven in Zuid-Amerika. Er is een speciale interstate-organisatie opgericht om vluchten en programmafinanciering te organiseren.
Het ruimtecentrum "Kuru" ligt op 500 kilometer van de evenaar, wat het gemakkelijk maakt om de banen van gelanceerde satellieten aan te passen. In 2007 begonnen Russische specialisten met de bouw van de Russische lancering voor Sojoez-2 op Kura. De Russische draagraket voer in oktober 2011 de ruimte in vanaf de Zuid-Amerikaanse Cosmodrome.
2
Cape Canaveral. VS
De Amerikaanse ruimtehaven aan de kust van Florida bestaat uit twee complexen. Vanaf lanceerplatforms worden ruimtevaartuigen gelanceerd. Daar worden ook de Amerikaanse luchtmachtraketten getest. Vlakbij is het Space Center, genoemd naar John F. Kennedy.
In 1958 werd de eerste Amerikaanse satelliet Explorer-1 vanaf hier in een baan om de aarde gestuurd. In 1961 stuurden de Amerikanen hun eerste astronaut de ruimte in. De ruimtehaven heeft een complexe structuur, een deel van de lanceerplaatsen bevindt zich op nabijgelegen eilanden. Daarnaast zijn er meerdere landingsbanen, aangezien de Amerikanen veel gebruik maken van herbruikbare ruimteschepen.
Tegenwoordig zijn er slechts vier actief van alle lanceerplaatsen die in de twintigste eeuw zijn gebouwd. In de buurt van de ruimtecomplexen werden platforms opgericht van waaruit de grootste militaire onbemande raketten worden gelanceerd.
1
Baikonur. Kazachstan / Rusland
De eerste en grootste ruimtehaven in de geschiedenis van de mensheid op onze planeet groeide op tussen de Kazachse steppen in de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Volgens het contract behoren de rechten erop toe aan de Russische Federatie.
Het enorme complex heeft een oppervlakte van 6.717 km². Op dit grote grondgebied is er een groot aantal lanceerplaatsen voor verschillende raketdragers, montage- en testcomplexen, twee vliegvelden, het Saturn-volgstation en andere faciliteiten die nodig zijn voor het onderhouden van vluchten. De plaats is niet toevallig gekozen. De nabijheid van de equatoriale lijn zorgt voor lagere financiële en energiekosten tijdens lanceringen.
Deze plaats ligt in de buurt van Leninsk (nu Baikonoer) en het dorp Tyuratam in de regio Kzyl-Orda, waar de mens de kosmos begon te beheersen. Vanaf hier vertrok Yuri Gagarin, de eerste kosmonaut van de aarde, op het Vostok-ruimtevaartuig naar ruimte-afstanden. Het aftellen van het nieuwe ruimtetijdperk begon op 4 oktober 1957, toen de eerste satelliet, gemaakt door Sovjet-ontwerpers, vanuit het Baikonoer-lanceerplatform in een baan om de aarde werd gelanceerd.
Tenslotte
Dus ontdekten we waar de grootste ruimtehavens zijn. Het woord "ruimtehaven" zelf bestaat uit twee delen. Eigenlijk "ruimte" en het tweede deel van het oude Griekse woord voor "plaats om te rennen". Een totaal van 30 cosmodromen op de planeet, dit telt niet mee de lanceringssites van mobiel gebaseerd. Velen van hen zijn al gesloten. Opgemerkt moet worden dat jaarlijks gemiddeld 75 lanceringen van ruimtevaartuigen worden uitgevoerd vanaf alle platforms. Maar de grootste redacteuren zijn ervan overtuigd dat dit cijfer van jaar tot jaar zal groeien.